طرح ادبی

امروز بعد از اينکه چندتا شماره روزنامه شرق رو چندبار از اول تا آخر دقيق خوندم (چقدر هم اخيراً اشتباه داره), از زور بيکاری رفتم هر چی کاغذ پاره و دفتر کهنه داشتم رو زير و رو کردم. يه دفترهايی هستند (معمولاً از نوع سررسيد و معمولاً سررسيدهای شرکت های ساختمانی) که وقتی ورق می زنی خلاصه ی يک دروه ی طولانی از زندگيت, از سرت ميگذره (منظورم دفتر خاطرات روزانه نيست, چون خاطرات آگاهانه نوشته می شه و وقتی هم می خونيش احساس می کنی نويسنده از حضور خواننده آگاهه. ولی وقتی اين يادداشت ها رو می خونی (اسمش رو می ذارم سررسيدنامه) انگار داری تو زندگی کسی سرک می کشی بدون اينکه اون متوجه حضور تو باشه). ممکنه تو يه صفحه، پنج شش تا يادداشت که هر کدوم يه جمله ی خيلی کوتاست رو ببينی و هر کدومش چند روز اتفاق رو بيادت بياره. لذتی که من از غرق شدن تو سررسيدنامه می برم, به هيچ لذت ديگه ای شبيه نيست. امروز 6 تاش رو پيدا کردم. اون تک جمله هايی که گفتم مثل hyperlink هستند فقط بدرد صاحب سررسيدنامه می خوره, ولی مطالب طولانی تر هم توش هست.
توی اولين مطلب اشاره کردم که تو هر زمينه ای سريع بند می کردم (می کنم) به اينکه خودم می خوام يه کاری بکنم. و ضمناً گفتم ادبيات رو هم بی نصيب نگذاشتيم. امروز يه چندتايی مطلب شبه ادبی تو سررسيدنامه ها پيدا کردم که يکی يکی پستشون می کنم.
مطلب اول : طرح ادبی
ديوار
ديوار بلند باغ همسايه ی قديمی ما بلندتر از آن است که بشود از بالای آن پايين پريد. بدون اينکه آسيب جدی ببينی. ولی من هميشه دليلی برای اين کار پيدا کرده ام:
اولين بار که بچه بودم به هوای ديدن توله سگ های تازه متولد شده رفتم روی ديوار و بدون درنگ پريدم آنطرف. نتيجه اين شد که بخاطر ضرب ديدن قوزک هر دو پا تا يک هفته به سختی راه می رفتم. به محض اينکه پاهايم خوب شد و درد آنها را فراموش کردم برای دومين بار به ديدن آنها رفتم. از همان راه قبلی. بعدها سومين بار و چندمين بار هم اتفاق افتاد.
***
هر سال آخر پاييز برای خوردن نارنگی بايد به باغ همسايه ی قديمی می رفتم؛ و قطعاً از روی ديوار بلند آن. لذا تا پايان فصل نارنگی من در راه رفتن مشکل داشتم.
اولين باری که گير افتادم 13 يا 14 سال داشتم. رفته بودم زاغ سياه دختر همسايه بغلی را چوب بزنم. آخر عاشقش شده بودم. پايين که پريدم صدای شکستن استخوان پايم را شنيدم. واقعاً بد پريده بودم. ولی خيلی زود خوب شدم و کاملاً يادم رفت. پايم را می گويم نه عشق را.
***
اکنون پس از چندين سال دوباره پای ديوار ايستاده ام و چقدر دوست دارم که دوباره بروم بالای آن و در يک لحظه خودم را از آن بالا رها کنم. نمی دانم به چه بهانه ای، ولی خيلی دوست دارم اين کار را بکنم. اما نه اين باغ مال ماست، نه باغ بغلی باغ همسايه ما و نه اين ديوار، ديوار بلند باغ همسايه ی قديمی ما.

آذر 81