دو بیت شعر از شاعر جوان

اصولاً توصیه ی حکمت ایرانی –تا اونجایی که من می دونم- کم گویی و گزیده گویی هستش. یعنی به جای این که 100 تا جمله بگی که 10 تاش حرف حساب باشه و 90 تاش شعر، اون 90 تا رو قیچی کن (خودسانسوری) و در عوض اون 10 تا رو مثل 10 تا برگ برنده (ترجیحاً به صورت تک جمله های کوبنده و کلمات قصار وار) رو کن. خود ما (خود من) هم بعضی وقت ها ناخودآگاه تحت الشعار(!) این تفکر هستیم. مثلاً در مورد وبلاگ فکر می کنیم باید یه مطلب توپ به ذهنمون برسه، بنویسیم، ویرایش و بعد پست کنیم. یا اگه دستی به قلمی داشته باشیم (شعری، داستانی، نمایشنامه ای، نقدی، ...) کلی از ایده ها رو شهید می کنیم و فقط منتظر شاهکاری هستیم که خلاصه حداقل دو سه تا جایزه بین المللی (ترجیحاً نوبل یکیش باشه) رو درو کنه.
من نمی دونم آیا واقعاً رابطه ی معکوسی بین کمیت و کیفیت وجود داره؟ شاید کسی که از 100 تا حرفش، 10 تاش حرف حسابه، اگه 200 تا حرف بزنه 20 تاش حرف حساب باشه؟ یعنی هر چی بیشتر حرف بزنی تعداد حرفای درست حسابیت بیشتره! اصلاً شاید اگه 200 حرف بزنه 50 تاش حرف حساب باشه؟

به نظر شما کدوم بیت شعر قشنگ تره:
اولی:

پر گوی و گزافه گوی ورنه
عیب و هنرت نهفته باشد

-*-*-*-
دومی:

پر گوی و گزافه گوی شاید
زان بین یکی گزیده باشد