چگونه بخوانم؟ چگونه ببینم؟

یکی از بهترین تصمیماتی که گرفتم -و از زمانی که گرفتمش تا حالا هر روز محکم تر شده- اینه که بیشتر وقتی رو که برای دیدن فیلم و خوندن آثار ادبی در نظر می گیرم، صرف کارهای غیر ایرانی کنم. برای هر دوتاش مثال می زنم:
مثال اول (فیلم):
آخرین فیلم خارجی که دیدم (به لطف مهدی خان، یا مهدی جان معروف به Around Us) فیلم Talk to her بود که تا دو سه روز بعد از دیدن فیلم، هنوز لذت اون رو زیر پوستم حس می کردم. دستش درد نکنه که دو تا فیلم دیگه از همین کارگردان بهم داده تا ببینم.
آخرین فیلم های ایرانی که دیدم فیلم های خون بازی به کارگردانی رخشان بنی اعتماد (توی سینما) و آفساید به کارگردانی جعفر پناهی (توی خونه) بودند. دو تا از کارگردانان بزرگ سینمای نه چندان بزرگ ما. در مورد اولی که باید بگم تا دو سه روز وقتی یادم به وقتی که صرف دیدن فیلم کردم و پولی که بابت بلیط دادم می افتاد دچار همان احساس معروف تادسته می شدم. دومی هم انصافاً برای خالی نبودن عریضه بد نبود، هر چند که خیلی خندیدم، ولی این رو می شه گذاشت به حساب خوش خندگی من و البته اگه با یکی از دوستای بامزه تر از خودم (علی دهقانیان) می دیدم، خیلی بیشتر از این حرفا می خندیدم و به اتفاق، اعصاب حاضرین رو خرد می کردیم.
مثال دوم (ادبیات):
در حال حاضر مشغول خوندن دو کتاب «بچه های نیمه شب»[رمانی به ترجمه مهدی سحابی] و «بازنشستگی و داستان های دیگر»[ مجموعه داستان، اثر محمد محمدعلی] هستم. (البته خوبه، یعنی بد نیست، همیشه باید همین کار رو بکنم که تعادل برقرار بشه، اولی بهت حال میده برای پر کردن خلاء هنری و دومی حالتو می گیره برای جلوگیری از پر شدن ظرفیت هنری، یعنی یه وقت نترکی! (از مصدر ترکیدن لطفاً، نه از مصدر ترکمونیدن)) . البته به یکی دو سال اخیر هم که نگاه می کنم، تا جایی که حافظه ام یاری میده، همینطور بوده، به غیر از استثناهایی، آثار ایرانی فقط در بهترین حالَت، حالِت رو نمی گیرن. خلاصه یعنی تعطیل.
یافتن مثال های بیشتر را بعنوان تمرین به خواننده واگذار می کنیم.
نتیجه بحث: چقدر من کتاب می خونم! چقدر فیلم مبینم! من خیلی فرهیخته هستم!