میز گرد

اولی: منتقدان هنری ما بهترین رفتار ممکن رو با فعالین حوزه هنری ما می کنن. چطور؟ وقتی برای یک مثلاً فیلم، تئاتر یا موسیقی هیچ نقدی ننویسی، بدترین رفتار ممکن رو باهاش کردی، از صد تا فحش و فضیحت هم بدتره. بنابراین وقتی منتقدین محل سگ هم به آثار بی ارزش این جماعت نمی ذاردن آدم دلش خنک می شه. حقشون رو می ذارن کف دستشون.

دومی: آخرش که چی؟ فعلاً که این مردم هستن که محل سگ به منتقدین نمی ذارن و بیشتر خریدار چرت و پرت های همین جماعت هستن. طبیعیه که تولید کنندگان این بازار مکاره هم منتقدین رو تخم خودشون حساب هم نکنن. میخوان نقد بنویسن، میخوان ننویسن. وجودشون تو این معادلات تعریف نشده است. مثلاً شهریار، اسی، شراره و صد تای دیگه از این خواننده ها همراه با طرفداراشون به من و تو و منتقد و جامعه ی هنری می خندن.

سومی: حالا اصلاً کی گفته هر چی منتقد بگه وحی منزله؟ شاید منتقدای ما رفتن تو باغ اراجیف؟ و مردم و هنرمندای بدبخت روابط سالم و تعریف شده ی خودشون رو به شکل تاریخیش برقرار کردن! شاید جامعه ی منتقدین راه خودشو گم کرده؟

چهارمی: من اصلاً به جامعه ای به نام جامعه ی منتقدین توی این مملکت معتقد نیستم، اینکه هر روز یا حتی یه روز در میون یه بابایی پیدا بشه محض تنوع و تفنن و اظهار وجود و اظهار فضل در مورد یکی یه چیزایی بلغور کنه و بعد هم دوباره بره سر زندگیش و دیگه هم پیداش نشه، که نشد جامعه منتقدین؟ کدوم تضارب آراء؟ کدوم خط فکری؟ کدوم گرایش؟ سبک؟ شما وقتی یه نقد مثلاً فیلم از یه بابای مثلاً فرانسوی می خونی، حتی اگه روی یه تکه بریده روزنامه باشه - که نه اسم منتقد رو بدونی و نه اسم نشریه رو – با خوندن نهایتاً سه جمله می فهمی این نقد کار کیه و مال کدوم نحله است و خلاصه از فلسفه و جهان بینی پشت نقد گرفته تا روبنایی ترین دستاوردهای این تفکر، مدون و منسجم، از تو آش ماست معلومه. حالا منتقدای ما چی؟