زندگی اجتماعی یعنی اینکه گه همه ی اجتماع رو باید بخوری. از صبح که از خواب بیدار می شی تا شب که می خوابی باید هوای هم رو داشته باشی. هر چی بیشتر هواشون رو داشته باشی توقع شون ازت بیشتر میشه.
این از دستت ناراحت نشه!
اون ازت دلخور نشه!
این کار رو که کردی به فلانی بر خورد!
اون حرف رو که زدی بهمانی دلگیر شد!
ابر و باد و مه و خورشید و فلک بصورت تصاعدی توقعاتشون رو بالاتر و بالاتر می برن. از خیلی ها بدم میاد. از همه متنفرم. حوصله ی نوع بشر رو ندارم. خدایا به حق پنج تن آل عبا، به حق پنج میلیون آل عبا، به حق میلیارد سال نوری آل عبا بکش بیرون. یا منو از این فرهنگ یا این فرهنگ رو از من.
مثل یه مرد دیگه بریدم. کم آوردم.
مثل یه مرد باید هق هق کنم.
مثل یه مرد به فرار هم فکر می کنم.
چهل روز. چهل روز همه چی رو خاموش کن. برو یه گوشه ی دنیا که هیچ کس هیچ کس رو نمی شناسه. بزن به بیابون و جنگل. بعد از چهل روز هم شاید از بی کسی به عرش رفتی. اگه به عرش بری هر کاری می تونی بکنی. هر کاری خواستی باهاش می کنی. خرابی بکن. از اون بالا. به پایین.
به بالا.
راست،
چپ،
جلو،
عقب،
جلو،
عقب،
جلو،
عقب،
...
برای همیشه،
تمام شد