خشکی قدیم، خشکی جدید، خشکی ازلی و ابدی

اونوقت ها تو درس جغرافیای نمی دونم کلاس چندم، وقتی معلممون می گفت آسیا جزء برّ قدیمه و عمرش هزاران سال بیش تر از اروپا و آمریکاست خیلی حال می کردیم. بعد هم پیش خودمون یه نگاه ترحم برانگیز به خشکی های جدید می انداختیم و دوباره با افتخار و غرور یه نگاهی به آسیا. یکی نبود بپرسه: «خوب که چی؟ قدیمیه که قدیمیه!»
الان دقیقاً همین احساس رو نسبت به عقیده ی افرادی دارم که به چندهزارساله بودن فرهنگ و تمدنشون افتخار می کنن، با این تفاوت که اون دفعه کسی نبود بپرسه «خوب که چی؟»، ولی الان من هستم و می خوام بپرسم:«خوب که چی؟ قدیمیه که قدیمیه؟ چه خبره اینقدر با خودمون حال می کنیم؟».
من که شخصاً فرهنگ چندهزارساله که سهله، فرهنگ چند میلیون ساله هم اگه داشته باشم، باعث نمی شه در اوج فلاکت و بدبختی به جای خجالت کشیدن به دیگران فخر هم بفروشم.