قابل توجه وزیر ارتباطات و اطلاعات

این نوشتار جستاریست برای پاسخی به پرسش «بیشتر با آدم ها بپریم یا با اینترنت؟»، که از مورد نخست (پریدن با آدم ها) با عنوان ارتباط زنده و از مورد دوم (بسر بردن با اینترنت) با عنوان ارتباط مجازی یاد شده است.

ارتباط زنده:
فرض کنید بین شما و آدم های دیگری در محل کارتان یا در یک مهمانی یا در آرایشگاه و یا هر جای دیگر گفتگویی سر می گیرد. نه آدم هایی که آنجا حضور دارند به انتخاب شما هستند (مگر اینکه شما میزبان باشید، که تازه در آن مورد هم بعضاً اجبارهایی وجود دارد)، و نه آنهایی که حرف می زنند (و آنهایی که به حرف شما گوش می دهند) را شما انتخاب می کنید. یعنی باید به حرف های اجباری بعضی آدم های اجباری، اجباراً گوش فرا دهید (بررسی واکنش هایی که اجباراً باید از خود نشان بدهید خارج حوصله ی پژوهش فراروی شماست).

ارتباط مجازی:
هنگامی که شما وبگردی می کنید (بخصوص وبلاگ گردی) دو فیلتر مهم وجود دارد که کارکرد آنها عموماً در راستای ارتقای کیفیت است: اول آدم هایی که حرف هایشان را می خوانید و اینکه کدام حرف هایشان را بخوانید را فیلتر می کنید. پس یک مرحله نخاله زدایی انجام می شود. دوم اینکه شخص نویسنده یا سخنگو بجای اینکه هر چه به دهنش (ذهنش) برسد بگوید، ابتدا تمام زورش را می زند و سپس فقط آن حرف هایی را که (از نظر خودش) گفتنی است، مختصر و مفید و شسته و رفته مطرح می کند و این مرحله دوم فیلتراسیون و نخاله زدایی است.

پانوشت: البته از برشمردن مرحله صفرُم که فیلتر فزاینده ی آبی رنگ و دوست داشتنی است (چون همگان واقف هستند)، صرفنظر شد.
زیرپانوشت: برشمردن این تفاوت ها بین این دو نوع ارتباط خود نگارنده را به یاد معمای معروف «تفاوت پیرمرد با هواپیما چیست؟» می اندازد.
مادون زیرپانوشت: نگارنده طرفدار فیلتر و سانسور نیست. ولی بد نیست آدم اطلاعات ورودی پرت وپلا را محدود کند (نویز ریداکشن). البته چند وقت پیش مطلبی به رشته ی تحریر درآمد با عنوان «دو بیت از شاعر جوان» که ظاهراً از نقطه نظر مقابل این دیدگاه نوشته شده است. ولی در واقع تناقضی در این بین وجود ندارد. توضیح اینکه تمام فیلتر ها باید در سمت مخاطب و در اختیار مطلق وی قرار داشته باشد.
ماتحت مادون پانوشت: نگارنده اکنون که فکرش را می کند می بیند این مطلبی که نوشته است مطلقاً چرند است (و از هر کسی که وقتش را صرف خواندن آن نموده عذر خواهی می کند)، چرا که ده ها پارامتر دیگر نادیده گرفته شده است که بدینوسیله اقرار می نماید. مثلاً تنبلی مزمن و به تبع آن کم کاری و کم نویسی (مثلاً در وبلاگ) احتمالاً باعث حذف یا تضعیف یک کانال ارتباطی/اطلاعاتی می شود و البته تجربه نشان داده آدم ها هر چقدر هم که تنبل باشند در ارتباط زنده از تبادل اطلاعات (مفید و غیرمفید) چیزی فروگذار نمی کنند، سهل است، فراگذار نیز می نمایند.